نمی دونم فقط منم یا نه ولی بعضی اوقات یه سری تصاویر در حد دو سه ثانیه یا چند لحظه تو ذهنم میاد که یه حس خیلی ماورایی، نوستالژی، آشنا در عین حال غریب ولی به شدددددت آرامش بخش بهم می ده، برای همون چند لحظه فقط. همین پنج دقیقه پیش برام پیش اومد دوباره. اینکه چی تیریگرش می کنه و باعث این اتفاق می شه رو نمی دونم، این دفعه زمانی پیش اومد که داشتم یه پست می خوندم تو یه وبلاگ. اینبار برای مثال تصویر دانشگاه کارشناسیم بود، تو شب، چراغاش روشن، ولی هیچکس توش نبود و فقط من بودم، از دید اول شخص، یه سالن بزرگ نسبتا مدرن از جنس سنگ مرمر با سقف بلند و چراغایی با نور زرد. نمی دونم چرا ولی یه حس خوبی بهم داد. اولین بار نیست این تصویر میاد تو ذهنم و این حسو می گیرم. همیشه هم فقط این تصویر نیست. حتی یه سری تصاویر هست که نمی شناسم کجان، یا اصن تجربه شون کردم یا نه ولی در حد چند ثانیه میان تو ذهنم و می رن. سرچ کردم و تنها چیزی که نزدیک به این قضیه پیدا کردم، لیمینال اسپیسه (فضای لیمینال)، که به طور خلاصه به یه سری از همین تصاویر جاهای متروکه یا خالی با یه حس برزخی می گن. ولی حسی که من از تجربه خودم می گیرم همیشه آرامش و نوستالژیه. برام جالب بود، خواستم بنویسم راجبش.